Ik heb hier voor het eerst een "coffee net" (zal iets mis zijn gegaan met de 'vertaling' van internetcafe) gevonden in Iran waar je een fatsoenlijk snelle verbinding hebt en waar je niet een analoge inbelverbinding hoeft te delen met de rest van de klanten, dus maak ik maar meteen van de gelegenheid gebruik om weer een update te sturen! :) Toen ik de eerste ochtend in Iran al m'n zooi op m'n motor te pakken in de lobby van het hotelletje, werd ik uitgenodigd voor ontbijt door een aantal Iraanse vrouwen. Het bleek dat ze uit Teheran kwamen en ze waren daar om een familielid op te zoeken die in het ziekenhuis lag. De dag na m'n vorige mail (vanuit Teheran) was ik uitgenodigd om bij hun thuis te komen logeren! Het gezinnetje bestond uit een moeder (Fatima), en twee dochters (Soha en Samira). Hun vader was omgekomen in de Iran-Irak oorlog... maar ze hadden nu een "stiefvader", eigenlijk meer een vriend van hun moeder, die op zichzelf woonde. En hij mocht onder geen voorwaarde weten dat ik daar bleef logeren! Ik heb me zelfs nog 10 minuten in de slaapkamer moeten verstoppen toen 'ie onverwacht even langs kwam :)

's Avonds zijn Soha, Samira, Ali (ex-wereldkampioen kickboxen en de bokstrainer van Samira), Soro (vriendin van Soha) en ik 'uit' geweest. Nou moet je niet meteen denken aan een disco of een cafe ofzo, want alcohol is natuurlijk ten strengste verboden en westerse muziek hoor je bijna alleen op de illegale satellietkanalen op TV! 'Uitgaan' betekent hier niet veel meer dan 'niet thuis blijven'. Dus wat deden we dan zoal? Wat rondrijden in de stad natuurlijk, zonder doel eigenlijk. Rondwandelen in een van de vele grote parken is een andere favoriet, en wat thee drinken kan ook nog. En dan houdt het wel zo'n beetje op eigenlijk! Ik vond het wel erg leuk omdat het voor mij de eerste keer was, maar als ik hier zou wonen zou ik me al snel de pleuris vervelen, net als de jongeren hier.

Wat betreft de alcohol heb ik nog wel een kleine anecdote. Ik zat na het ontbijt wat in de bank te niksen en te wachten tot we ergens heen gingen. Samira vroeg me toen, "do you like whiskey?". Nou, op z'n tijd vind ik dat wel lekker, zei ik. Even later komt ze aanzetten met een fles Johnny Walker en wou al beginnen met inschenken! "Ho ho, ik heb net ontbeten! Doe nu nog maar even niet!" :) Ik begin steeds meer de indruk te krijgen dat niks mag, maar bijna alles kan hier...

Overdag zijn we ook een keer naar een park geweest, en er liep toevallig een groep meiden van een jaar of 20 voorbij. Samira zei tegen me, "moet je eens opletten, ze kijken allemaal naar je!". En inderdaad! Woohoooow! En niet zo maar even schuw kijken, nee, echt bijna staren! Ze zijn hier natuurlijk niet gewend aan van die blonde bleekscheten zoals ik, en ik ben niet gewend aan vrouwen die me aanstaren :) Soms beginnen ze een beetje verlegen te lachen en regelmatig zeggen ze ineens 'hello!' als ze me al een meter voorbij zijn gelopen! Ze zien er misschien wel uit als nonnen, maar dat zijn ze niet hoor. Nu heb ik m'n ego wel weer genoeg gestreeld, dus ik zal er over ophouden :)

Het verkeer hier in Iran is echt een verschrikking naar Westerse maatstaven zeg! In oost-Europa zijn de standaarden al een stuk lager, Turkije doet er nog een schepje bovenop (of vanaf eigenlijk) en Iran is het voorlopige dieptepunt! In de steden is het vaak behoorlijk druk (zeker in Teheran) en de hoofdwegen zijn meestal minstens 3 banen breed. Nou ja, in theorie dan, want in de praktijk zijn er net zoveel banen als dat er auto's naast elkaar passen met zo'n 5 cm ruimte er tussen! Aan de zijkanten en aan de voor- en de achterkant! De hele tijd vertrekken en stoppen er taxi's en bussen, en regelmatig zijn er mensen die proberen te keren op de weg en die gaan dan van de meest rechtse baan 3 overvolle banen over en aan de andere kant ook weer 3 banen over, om uiteindelijk op de meest rechtse baan aan de andere kant uit te komen. En het verkeer blijft de hele tijd rijden!! Ondertussen schieten er motortjes tussendoor en steken er mensen over (die dus tussen de rijdende auto's midden op de weg staan en steeds een stukje verder oversteken!).

Het hoogtepunt zijn wel de vele gigantische rotondes die ze hier hebben: geen stoplichten (in heel Teheran zijn er veel en veel minder dan in Eindhoven volgens mij), ook 3 of 4 banen breed, en voorrang is totaal niet geregeld! Er komen 4 of meer dikke stromen auto's en motortjes bij elkaar, die lijken samen te smelten in de rotonde met minimale tussenruimte, en gaan weer hun eigen weg. De sjams-eeliesee in Pareis is er niks bij!! Dat alles resulteert dan in 400.000 verkeersdoden en -gewonden per jaar!! Ja, je leest het goed, vierhonderdduizend per jaar en er wonen maar 70 miljoen mensen in Iran... Tot zover heb ik alleen nog maar blikschade gezien; af en toe geven een paar auto's elkaar een kusje, da's alles. En zelf heb ik nog helemaal geen ongeluk gehad ofzo, zelfs niet bijna. Als je goed oplet dan is het redelijk te doen hoor. Ik ben er nu zelfs aan gewend en in Teheran betrapte ik mezelf er erop dat ik het bijna leuk begon te vinden, die chaos! :) Als ik nog maar fatsoenlijk kan rijden in het Nederlandse verkeer tegen de tijd dat ik terug in Nederland ben... :)