M'n nummerplaat verloren, een Amerikaanse missionaris in Irak, en tapijtenfeiten.De dag voor m'n vorige mail was ik samen met 2 turkse jongens naar een ruine wezen kijken die de toeristen nog niet gevonden hadden. Allemaal leuk en aardig, we lopen terug naar m'n motor en hun auto, hee wat is dat?? Waar is m'n nummerbord?!?!?Hij was er onderweg afgevallen... teruggereden en gekeken, niets gevonden. Twee dagen vantevoren dacht ik nog bij mezelf, goh dat ding zit niet zo goed vast, toch eens wat beter vastmaken. En ja hoor, meteen afgestraft voor m'n lamheid :)

Dus, op naar het politiebureau dan maar. De 2 turkse jongens waren er niet bij helaas, en de politie sprak geen woord engels natuurlijk! Ik heb daar meer als een uur zitten wachten, waarop weet ik niet, want de meeste politie agenten zaten uit hun neus te eten eigenlijk. Gelukkig kwam er toen iemand toevallig langs (een normale burger), die gelukkig wel wat engels kon. Toen hebben ze meteen een brief voor me getypt die ik kan laten zien als iemand mij een boete wil geven, en ik mag overal heen in Turkije met die brief. Met de plechtige belofte dat ze het nummerbord op zouden sturen als ze het vonden (tuurlijk) kon ik weer vertrekken.

Maar hoe kom ik dan Turkije uit, laat staan Iran in? Met een nieuw nummerbord natuurlijk. Dus de thuisbasis gebeld en binnen een dag was het nieuwe nummerbord klaar (met dank aan bepaalde 'connecties' in de familie :)). Ondertussen zit ik in Ankara, waar het nummerbord met DHL naar toe gestuurd is en vanmorgen heb ik 'em opgehaald... pfoe... eind goed al goed! :)

Na bij de politie te zijn gweest, was ik doorgereden naar Ephesus: zo ongeveer de grootste en best bewaard gebleven oude stadsruines van Turkije. Ephesus is lang geleden de hoofdstad geweest van een of ander koninkrijk, en sint Jan heeft hier nog een stuk van de bijbel geschreven schijnbaar. Inderdaad een interessante ruine, maar het gesprek dat ik 's avonds met een Amerikaan had in het hostel was nog interessanter eigenlijk: hij ging als missionaris naar Irak om de Irakezen te bekeren tot het christendom! God had hem gezegd dat hij eerst 4 maanden door Europa moest reizen 'om de nodige lessen te leren', daarna naar Jordanie moest gaan om arabisch te leren en uiteindelijk naar Irak moest om zieltjes te redden.

We hebben de hele avond zitten ouwehoeren, en hij werd uiteindelijk een beetje moe van al m'n sceptische vragen. Maar ja, hij geloofde dan ook heilig in allerlei wonderen. Hij had er een heleboel zelf meegemaakt en hij wist een heleboel verhalen over wonderen die andere mensen meegemaakt hadden. Het waren echt de gekste dingen: eten dat nooit opraakt (eten voor maar 100 man waar dan uiteindelijk 5.000 man van gegeten hebben en er is nog over), mensen die herrijzen uit de dood (een man die hij kende had al zeker 300 mensen weer levend gemaakt), ziektes die spontaan genezen, mensen die op miraculeuze wijze ongelukken overleven, duivelsuitdrijvingen, het hield maar niet op! Hij zelf had ooit eens gebeden voor een nieuwe digitale camera, en die had hij een tijdje daarna nog gekregen ook! "Hoe kan dat dan?", vroeg ik. Nou ja, toevallig van z'n ouders gekregen, wat een wonder he? Maffe vent, maar een leuk gesprek :)

Eergisteren heb ik een dagje in Konya doorgebracht: zo'n beetje de heiligste stad in Turkije. Niet dat het helemaal vol staat met moskees ofzo, maar er is daar vroeger een belangrijke mystieke islamitische orde opgericht. Veel moslims komen er heen als een soort van bedevaart, en de mensen in die stad zijn grotendeels erg conservatief. Nou is het toevallig ramadan, en op de meeste plaatsen merk je er eigenlijk niet zo heel veel van. In Konya merk je het echter wel, omdat er allerlei restaurantjes enzo gewoon dicht zijn.

Iets anders wat me opviel was het grote aantal bedelaars in Konya! Ik vond het erg vreemd, uitgerekend in zo'n heilige stad. Een tapijtverkoper waar ik die avond mee had gepraat (aardige vent, na 2 minuten hield ie al op over tapijten en bleef ie toch lullen), wist wat licht op deze zaak te werpen: alle bedelaars waren zigeuners, die 's morgens met de auto (!) naar het centrum kwamen, zich verspreidden, bedelden, en 's avonds weer met de auto naar huis gingen! En dat doen ze vooral tijdens de ramadan, omdat het geven van zakat (aalmoezen) aan de armen dan extra belangrijk is. Turken geven deze lui meestal niets, omdat ze de zakat aan arme kennissen enzo geven, en die bedelen niet.

Voor degenen onder jullie die ooit eens naar Istanbul of Antalya gaan en daar te maken krijgen met de onvermijdelijke 'carpet shops', heb ik nog wat feitjes. Zo'n winkel verkoopt gemiddeld maar 2 tapijten per WEEK! In Istanbul zijn tapijten zeker 3 keer zo duur en in Antalya 2 keer zo duur als in Konya. Een redelijk normaal tapijt kost zo'n 100 euro (inkoopprijs) en soms maken ze hier 400 tot 500% procent winst op (maar vaak ook maar 25%). De tapijtverkoper die me dit vertelde vond dat geen afzetterij, wat volgens hem wel veel in Istanbul en Antalya gebeurde! Kun je nagaan hoeveel winst ze daar maken per tapijt... Bovendien is de prijs van een tapijt heel subjectief: als een stukje van het tapijt blauw is i.p.v. groen kan dat al honderden euros schelen. Aan de andere kant is het wel echt handwerk en het kost minstens 3 a 4 maanden om zo'n tapijt te maken. Eerst moeten er schapen geschoren worden, de wol moet geverfd worden met kleurstoffen uit groenten enzo, er moeten draden van gemaakt worden, en het tapijt moet geweven worden, allemaal handwerk!