Allereerst wens ik jullie een gelukkig en voorspoedig 2005! Niet dat ik veel van de jaarwisseling gemerkt heb trouwens, behalve dat m'n horloge ineens '1-1' weergaf in plaats van '12-31' :) Ik weet niet zeker of de jaartelling hier hetzelfde loopt als bij ons, maar in het dorpje in de bergen waar ik zat was er sowieso geen feestje en lag ik voor 0:00 uur al lang te pitten...Maar ik zal weer beginnen bij het begin: de politie escort! Sinds m'n vorige email ben ik van Bahawalpur naar Islamabad gereden, zo'n 600 km, ook weer onder begeleiding van de politie. Verschillende keren heb ik gevraagd of het soms zo gevaarlijk was, en elke keer zeiden ze 'nee, maar onze baas zegt dat we je moeten beschermen'... De dag na mijn vorige email gingen we op weg naar een kleine stad 400 km verderop, richting Islamabad. Natuurlijk reden we weer irritant langzaam en daardoor moesten we nog 50 km toen het donker was. In het donker rijden is hier al vrij gevaarlijk op zichzelf (geen straatlampen en bijna iedereen rijdt constant met groot licht!), maar op deze weg lag op verschillende plaatsen een laag duinzand van 5 a 10 cm dik!! In het begin reed ik nog op normale afstand van de politiewagen, in het donker. Ineens ligt daar zo'n laag zand op de weg, terwijl we 60 ofzo reden! Voor die woutenwagen was dat geen probleem, maar m'n motor begon alle kanten op te slingeren toen ik het zand opreed, en fatsoenlijk remmen in dat spul kun je wel vergeten. Wonder boven wonder wist ik het hele apparaat rechtop te houden en een flinke 'Gilles de la Touret'-aanval later was ik de schok weer een beetje te boven. De rest van de weg heb ik flink wat afstand gehouden en met groot licht gereden (me aangepast aan de lokale gewoonte dus), en ik heb het er zonder ongelukken vanaf gebracht. En ik voelde me natuurlijk super veilig met die politie escort... Die nacht heb ik ook voor de eerste keer een nachtmerrie gehad over iets wat die dag gebeurd was: ik bleef maar van m'n motor af vallen zonder reden :)

De dag erna kwamen we in Islamabad aan, en vlak voor de stad namen ze ineens afscheid! Ik was weer vrij :) Het stomme is dat ik gehoord heb dat ze die escorts nou geven omdat er een tijd geleden een bom afgegaan is in een vijfsterrenhotel waar vaak buitenlandse diplomaten enzo verblijven. Drie keer raden waar dat hotel stond: in Islamabad! En daar geven ze geen escort meer! Snap jij het nog? :)

Ik was naar Islamabad gekomen om een visum voor India aan te vragen. Nou wil het geval dat Pakistan en India niet bepaald goede vrienden zijn vanwege Kashmir, en dat is goed te merken op de ambassade van India: drie loketten die maar liefst 2 hele uren open zijn per dag (als de bedienden niet besluiten om wat eerder te stoppen). De eerste keer dat ik er heen ging was ik nummer 20 in de rij en ik was er voordat de loketten open gingen. Moet lukken zou je denken, maar nee hoor, na anderhalf uur was ik nog maar nummer 3 en ze gingen al dicht! De dag erna was ik er anderhalf uur voordat de loketten open gingen, en toen was het wel gelukt om m'n formulieren in te leveren. Bovendien schijnt het overal ter wereld een eitje te zijn om een visum voor India voor 6 maanden te krijgen, behalve in Pakistan: ik krijg maar 3 maanden! Vandaag, 9 dagen later, kan ik m'n visum op komen halen, in Nederland heb je je visum al de volgende dag...

En ik had nog geluk: de normale Pakistanen hebben het veel en veel moeilijker. Aan de poort van de ambassade lopen een aantal soldaten en politiemensen rond en zij bepalen wie er naar binnen mag en in welke volgorde. De politie in Pakistan is zo corrupt als de pest, en die arme Pakistanen moeten die politiemensen omkopen om alleen maar de ambassade binnen te kunnen!! Ze moeten zo'n 25 a 30 euro (bijna een maandsalarais van de gemiddelde Pakistaan) betalen om binnen te kunnen om een kans te krijgen om een visum van 20 euroCENT aan te vragen! En als ze eenmaal de ambassade binnen zijn kan het best zijn dat ze niet op tijd zijn voordat de loketten sluiten, dus moeten ze de volgende dag de politie weer omkopen! De meesten komen om 3 uur 's nachts al naar de ambassade en zitten deze tijd van het jaar flink kou te lijden, terwijl de politiechef daar rond loopt met een patserige design-zonnebril... Gelukkig flikken ze dat niet bij buitenlanders, dus ik had hier geen last van.

Terwijl m'n visumaanvraag in behandeling was, ben ik naar het noorden gegaan, de bergen in. Er is een 1200 km lange weg van Islamabad naar Kashgar in China die helemaal uitgehakt is in de bergen: de Karakoram Highway. In dit gebied komen drie grote bergketens samen, en 12 van de 30 hoogste bergen van de wereld liggen hier, waaronder de K2. De weg loopt de hele tijd langs de rivier de Indus af die door de valleien gaat. Aan de ene kant van de weg heb je steeds een steile bergwand, terwijl je aan de andere kant de afgrond in kijkt, die soms tot 500 meter diep is... :) Hier kun je wat foto's zien (niet van mij): http://www.adventurephotographs.com/karakoram/karakoram_highway/index.asp. Je begrijpt wel, deze kans kan ik natuurlijk niet laten liggen :) Ik was wel bang dat het erg koud zou zijn en dat het soms flink zou kunnen sneeuwen ofzo, maar het schijnt dat ze de weg het hele jaar door open houden en dat het dus ook in de winter mogelijk is om hier te rijden.

De eerste twee dagen regende het constant, echt de hele tijd. M'n handschoenen, laarzen en broek zijn niet waterdicht, dus dat was flink kou lijden. Maar het regende in ieder geval nog, dus het was sowieso boven nul (maar niet veel). Door de wolken zag je eigenlijk vrij weinig van de omgeving, en ik had min of meer besloten dat ik maar weer terug zou gaan naar Islamabad toen ik hoorde dat het al 15 dagen non-stop regende! Die nacht werd ik echter ziek, van het eten de dag ervoor... ik heb de hele dag wat in bed gelegen, terwijl het nog steeds regende. Ik voelde me vrij ellendig: ziekjes, kloteweer en ik moest waarschijnlijk de mooiste weg van m'n hele reis missen...

De dag erna voelde ik me fysiek weer ok en ik had besloten om maar weer terug te gaan. Maar toen kwam ik buiten, en wonder boven wonder was er geen wolkje te bekennen en scheen het zonnetje! :) Superlekker weertje dus, ik weer blij, en volle goede moed ben ik dus toch weer verder de Karakoram Highway op gegaan :) Na 20 km moest ik echter alweer stoppen: er waren grote rotsblokken naar beneden gekomen die de weg versperden! Het leger moest er aan te pas komen om de grootste rotsblokken op te blazen met dynamiet en alles de afgrond in te schuiven met een grote bulldozer. Dit duurde de hele dag, en ze waren pas klaar toen het al donker begon te worden, dus ik kon niet meer verder rijden die dag... Ik wilde in een hotelletje in een klein dorpje blijven slapen, maar terwijl ik daar zat te wachten begon er een aardige Pakistaan met me te praten, die me al snel had uitgenodigd om in zijn huis te blijven slapen.

Terwijl ik zat te wachten voor die versperring, kwam ik Inam tegen, een Pakistaan die al 7 jaar in Duitsland woont en naar Pakistan was gekomen om z'n familie op te zoeken. Hij was geboren en getogen in een heel klein 'dorpje' in de bergen, maar hij was naar Duitsland 'gevlucht' omdat hij niet wilde trouwen met een vrouw die zijn familie in gedachten had. Hij vertelde me vanalles over hoe deze mensen leven in die gebieden en ik viel van de ene verbazing in de andere! Om te beginnen zijn de mensen hier enorm strikt gelovig. Vrouwen komen het huis niet uit en lopen de hele dag in een burqa. Mensen trouwen alleen met familieleden (!) en zoiets als 'liefde' bestaat simpelweg niet. Het gemiddelde gezin heeft 15 kinderen en er zijn gezinnen met meer dan 25 kinderen (mannen mogen tot max. 4 vrouwen trouwen van Islam). Een ander concept dat ze hier niet kennen is 'gevaar': oftewel je overleeft iets wat wij gevaarlijk zouden vinden, oftewel je gaat dood. Ga je dood, dan was je tijd blijkbaar gekomen. Als er iemand doodgaat dan geven ze er ook niet zoveel om hier, een mensenleven betekent niets. Kindersterfte is gigantisch hoog hier (hij vertelde van een gezin waar 13 babies dood waren gegaan!), maar de oplossing is simpelweg om nog maar een keer te proberen, terwijl niemand iets om die dode baby geeft. Gaat de vrouw dood, geen nood, trouw je toch gewoon een andere... Echt ongelofelijk, en dit is nog maar het topje van de ijsberg. Pas sinds de Karakoram Highway door dit gebied gaat (sinds 25 jaar), zijn deze mensen pas met de buitenwereld verbonden. Het leven hier is totaal achtergebleven en je hebt echt het idee dat je in de middeleeuwen zit (afgezien van de auto's dan)!

Nadat die versperring opgeruimd was ben ik de volgende dag verder gereden, en jawel hoor, na 100 km was er weer een versperring! Hier waren ze al twee dagen aan bezig, want bij de eerste ontploffing kwamen er nog meer rotsen naar beneden, die ook weer opgeblazen en opgeruimd moesten worden. Ook hier heb ik weer de rest van de dag gewacht (en kwam ik Inam weer tegen natuurlijk :)). Ik moest ondertussen terug naar Islamabad voor m'n visum voor India, dus ben ik daarna maar echt omgedraaid. Het schijnt dat de rotsen alleen naar beneden vallen tijdens en nadat het flink geregend heeft, dus tegen deze tijd zullen alle versperringen wel opgeruimd zijn. Ik ga eerst nog een uitstapje maken naar Peshawar, samen met waarschijnlijk de enige Pakistaan die een Honda Fireblade (een 900cc racemonster van een motor) heeft. Daarna ga ik nog een poging wagen om de Karakoram Highway zover mogelijk tot aan de Chinese grens te volgen, hopelijk zonder versperringen en regen deze keer :)