Zoals belooft stuur ik weer een update na m'n tweede poging om de Karakoram Highway op te gaan tot aan de Chinese grens. Ook de tweede keer ben ik niet ver gekomen, maar nu loop ik op de zaken vooruit. Ik zal eerst maar eens vertellen over m'n uitstapje naar Peshawar!Samen met Marwat, de Pakistaan met de dikke motor die ik hier in Islamabad heb leren kennen, ben ik naar Peshawar gegaan, een stad die vlak bij de grens met Afghanistan ligt. Wat Peshawar betreft zijn er twee belangrijke dingen in Afghanistan: geen importbelasting en veeeel drugs. Omdat er geen importbelasting is, wordt alles van dure Mercedessen tot aan nieuwe stereos naar Afghanistan vervoerd, waarna het aan alle kanten het land uitgesmokkeld wordt. En alles wat naar Pakistan gesmokkeld wordt, gaat via Peshawar! Bovendien leven in dat hele gebied langs de grens onafhankelijke stammen. Het leger en de politie hebben op het grondgebied van de stammen totaal niks te zeggen! Levensgevaarlijk voor buitenstaanders daar, en natuurlijk een paradijs voor de smokkelaars.

Nou wil het geval dat Marwat's vader ooit eens burgemeester is geweest in Peshawar (z'n opa is president van Pakistan geweest!), en alle rijke en machtige lui kennen elkaar daar natuurlijk. Zo kent Marwat ook een van de grootste smokkelaarsfamilies, dus we zijn daar eens op bezoek geweest :) Het schijnt dat die familie in de top 5 van de maffia in Pakistan staat, maar niemand kan ze wat maken, omdat ze in het stammengebied wonen net buiten de stad. Als je de stad uitrijdt zie je een groot bord met 'No foreigners allowed after this point' en meteen zie je niks als wapens, drugs en whiskey in de winkeltjes naast de weg! Iets verderop is het huis van die familie, of liever gezegd, hun paleis.

We werden ontvangen in het gastengedeelte: een pleintje met wat flink dure auto's en een gebouwtje er omheen waar de gasten konden verblijven. Bovendien hingen her en der wapens aan de muur en liepen er een aantal gewapende lui de boel een beetje in de gaten te houden :) Na wat thee en koekjes (ja ook boeven drinken thee met koekjes) gingen we naar het nieuwe gastenverblijf kijken, wat ze nog aan het bouwen waren. On-ge-lo-fe-lijk zeg!! Een plein zo groot als een half voetbal veld, met in het midden een soort van tempeltje voor hun pas geleden overleden vader, met aan alle kanten gallerijen eromheen met marmer, speciaal houtsnijwerk, noem maar op!! Geschatte kosten: rond de 40 miljoen euro. Bea zou er jaloers op zijn! En dat was nog maar het gastenverblijf!

Nadat we daar even rondgekeken hadden gingen we weer terug naar het oude gastenverblijf, voor meer thee en koekjes. Zegt een van die lui ineens, "wil je een raketwerper zien?". Nou goed dan :) Even later komt ie terug met zo'n raketwerper zoals je altijd op TV ziet in Israel enzo, inclusief een raket, plus nog een groot machinegeweer! Ik op de foto met dat ding natuurlijk, zie attachment :) Oh, en de kleren die ik aanheb zijn typisch Pakistaanse kleren, shalwar qameez genaamd. De broek is ongeveer anderhalve meter wijd aan de bovenkant en de bloes komt tot op je knieen! Op de groei gemaakt denk ik. Dat petje is ook vrij typisch (ziet er een beetje joods uit maar is het niet).

De dag erna zijn we ook nog naar de 'smugglers bazaar' geweest: een bazaar vol gesmokkelde waar, voornamelijk westerse shampoo (?), parfum, huishoudelijke apparaten, serviesgoed en nog veel meer, voor de helft van de normale prijs :) Er was ook een gedeelte waar je allerlei auto-onderdelen kon kopen, het meest bizarre waren wel de halve auto's: om Pakistaanse importbelasting te ontduiken slijpen ze auto's doormidden! De twee helften kunnen ze dan legaal invoeren zonder belasting te betalen en er daarna weer 1 auto van maken...

Na deze paar interessante daagjes zijn we weer terug naar Islamabad gegaan en ben ik de volgende dag op weg gegaan naar de Karakoram Highway. Ik was net lekker onderweg, zo'n 75 kilometer van Islamabad, toen er een pick-up vanaf de andere weghelft mijn weghelft opkwam om over te steken. Dat gebeurt regelmatig, want ze denken dat een motor toch maar een halve baan nodig heeft, dus kunnen ze alvast een beetje oversteken. Deze keer stopte hij echter niet en ik begon al te remmen en te toeteren, maar hij bleef maar zachtjes doorrijden, tot hij helemaal dwars over de weg stond. Ik probeerde er nog voor door te slingeren, maar dat lukte niet meer: BAM! Hij raakte me van de zijkant en ik schoof onderuit... ik ging niet zo hard meer, dus ik lag vrij snel stil. Gelukkig had ik m'n hele pak aan en natuurlijk m'n helm op, maar de motor was op m'n voet gevallen terwijl ik onderuit ging. M'n voet en onderbeen deden daarom pijn, maar voor de rest had ik niks. Er stonden meteen 20 man om me heen en ik hebtoen eerst even uit liggen puffen langs de weg, waarna ze me naar het dichstbijzijnde huisje gedragen hadden (bleek later het politiebureau te zijn!) en wat water gegeven enzo.

Van daaruit heb ik Marwat gebeld, die meteen vertrok vanuit Islamabad. Ondertussen hadden ze me naar een ziekenhuisje gebracht en foto's gemaakt van m'n voet, maar er was niks gebroken gelukkig. De pest was alleen dat ze geen ijs hadden... dus m'n voet deed steeds meer pijn :( Ze hadden in dat ziekenhuisje wel een rolstoel om me heen en weer te rijden, maar dat ding reed net zo soepel als een winkelwagentje van 30 jaar oud en twee keer hebben ze me bijna de bosjes ingeduwd :) Even later kwam Marwat aan. We hebben toen terplekke geprobeerd om de zaak af te handelen en we hadden zo'n 200 a 250 euro aan schadevergoeding gevraagd. De man die me aangereden had ging echter niet akkoord, dus we zouden twee dagen later terug komen om de schadevergoeding te regelen via een soort van kort geding. Ik had in eerste instantie wel wat medelijden met die man, want een gemiddeld maandsalaris is hier maar 50 euro! M'n medelijden was echter snel weg toen Marwat me vertelde dat hij de politie terplekke om had proberen te kopen om een deal van 50 euro te sluiten met ons! Bovendien kon ie zich een pickup veroorloven, dus zo arm was deze man niet.

Marwat nam me mee terug naar Islamabad en toen z'n vader er van hoorde had ie meteen geregeld dat we de volgende dag de schadevergoeding al konden gaan regelen: zijn vader is nu ondersecretaris van binnenlandse zaken en dus zo'n beetje de baas van alle politie! Dat zou dus wel goed komen... :) De dag erop hebben we een compromis gesloten via de rechtbank zoals ze dat hier noemen en heb ik 175 euro schadevergoeding gekregen voor de reparatie en het transport van m'n motor. Achteraf bleek dat die vent al meer dan 200 euro betaald had om de politie om te kopen! Schijnbaar hadden ze hem wijsgemaakt dat ie waarschijnlijk een nieuwe motor a 3.000 euro voor me moest kopen en dat ze hem wel konden 'helpen' voor een vriendelijk prijsje...

De corruptie is hier echt onvoorstelbaar: ik heb al tientallen voorbeelden gehoord, iedereen doet het, iedereen weet ervan, maar niemand doet er iets aan omdat degenen die er wat aan zouden kunnen doen nog het meest corrupt zijn. Nog een voorbeeldje: een tijd geleden hebben ze de eerste echte driebaanse snelweg aangelegd tussen Islamabad en Lahore (350 km). Een generaal in het leger had echter ergens nog een stuk land dat hij wilde verkopen, maar de geplande snelweg ging niet over dat land. Dus wat doe je dan als je veel invloed hebt? Juist, de weg anders laten plannen zodat ie wel over je land loopt en je dat stuk land voor flink veel geld aan de overheid kunt verkopen! De snelweg ziet er uit als een winkelhaak en loopt nu door een moerasgebied, waardoor de weg waarschijnlijk snel zal verzakken. En dat alleen maar omdat er iemand geld rook... Zo zijn er nog veel meer smerige dingen gebeurd bij het aanleggen van die weg, waardoor de weg 12 keer duurder werd dan nodig en gepland was! En dan gaan ze bij ons een parlementaire enquete houden als de HSL wat duurder uitvalt...

Ondertussen zit ik alweer een weekje te wachten in Islamabad, tot m'n voet weer beter is. Niet echt boeiend dus, maar ik kan ondertussen weer een klein beetje op m'n tenen lopen. Het marktpleintje (met internet cafe) 500 meter verderop haal ik net :) Hopelijk kan ik over een weekje weer verder karren. De Karakoram Highway ga ik niet nog een keer proberen, heb ik al pech genoeg mee gehad. Ik maak nog een korte stop in Lahore en dan ga ik de grens over naar India!