In Ulaan Baatar zijn we onzeker over het verder
verloop van onze reis. In het vooropgestelde plan om
naar Vladivostok te rijden hebben we steeds minder
zin. Het vooruitzicht om lang in Rusland te vertoeven
en een dure verscheping van de motoren spreken ons
niet erg aan.

We vernemen op de Chinese ambassade dat rijden met
eigen vervoer door China enkel mogelijk is met
begeleiding van een lokale reisorganisatie. Omdat we
met de motorfiets zijn betekent dit het inhuren van
een gids met wagen, wat de kostprijs heel duur maakt.
Uit 2 bronnen vernemen we dat men moet rekenen op
minstens 5000 Euro om via China naar Vietnam te
rijden.

De motoren en onszelf op een vrachtvliegtuig van Ulaan
Baatar naar Bangkok met Miat airlines zou ons 4400
Euro kosten.

Uiteindelijk beslissen we met de Trans-Siberische
trein van Ulaan Baatar naar Moskow te reizen samen met
de motoren. Het is een tocht van 5 dagen waarin we
maar liefst 10.000 km overbruggen voor de totale prijs
van 800 Euro in 'First Class'.

De douaneformaliteiten en het inkisten van de motoren
duren 2 dagen. Zelf moeten we met zaag en hamer een
kist maken rond de motoren. Veel gezwoeg en gezweet
maar het lukt ons toch om redelijk stabiele kisten te
maken.

Op de trein is het een druk over en weer geloop van
Mongoolse handelaars. Al hun waar proberen ze op
allerlei manieren te verstoppen. Met sleutels en
schroevendraaiers worden roosters,
verwarmingstoestellen en plafonds opengemaakt. Hetgeen
wordt gesmokkeld zijn vooral kleren, maar ook
thermossen, dekens, paraplu's, luchters..., allemaal
afkomstig uit China.

Midden in de nacht komen we aan bij de Russische
grens. De trein wordt hermetisch afgesloten en
tientallen uniformen komen aan boord. Alles wordt
nagekeken, maar we zien ook stiekem lachen. Iedereen
zit volgens ons in het complot. De formaliteiten duren
samen met de Mongoolse 8 uren. Wanneer de trein aanzet
horen we al slapend in de verte een schreeuwende
vrouwenstem. Ze kan nog net op de trein springen.

De volgende dagen wordt in elk station alle
smokkelwaar verkocht. De Russen lopen met glimlachende
gezichten naar de tentoongestelde waar en moeten soms
in 2 minuten tijd iets kopen. Blijkbaar is de vraag
naar goederen hier nog zeer groot. Voor ons is dit een
boeiende en zeer relaxe 5-daagse.

Tijdens de aankomst in Moskow komt men tot de
konstatie dat het perron te hoog gebouwd is en dat de
deuren van de goederenwagon daardoor niet open
kunnen!? Zo moeten we nog 2 uur wachten tot de wagon
naar een andere loskade gerangeerd wordt. Het duurde
maar 2 uur dankzij de tussenkomst van de Mongoolse
steward van de trein.

Het buitenrijden van het station is niet zo een
probleem, maar het buitenrijden van Moskow is andere
koek. Trouwens een zeer mooie stad volgens onze eerste
indrukken. Na 2 uren zoeken en vragen vinden we toch
de weg naar Toula. We beslissen uiteindelijk naar de
Zwarte Zee te rijden en de ferry te nemen naar
Turkije.

Om de 1700 km te overbruggen doen we 4 dagen. De
laatste overnachting in Tuapse is een echte meevaller.
We komen in een 'private room' terecht voor 10 US
dollar bij een oud vrouwtje die ons heel warm
ontvangt. De mensen die prive kamers verhuren vind je
bij het station, dit terwijl je anders 40 tot 50 US
dollar moet neertellen voor een hotel in deze badstad.

In Sochi worden de tickets voor de overtocht van de
Zwarte Zee vrij vlot verkocht. De inscheping is minder
vlot. s'Avonds om 19.00 uur begint de pasportcontrole
waar ze ons nog een 'straff' willen laten betalen
omdat we een zakenvisum hebben en geen uitnodiging
kunnen voorleggen. Uiteindelijk laten ze het zo.

De ferry zit nog vol vrachtwagens die nog moeten
gelost worden aan een andere kade waar ook onze
motoren staan. Dus eerst moet iedereen aan boord, dan
gaat de ferry naar een andere kade en begint de
ontscheping van de vrachtwagens. Uiteindelijk om 6 uur
in de morgen kunnen we onze motoren in het ruim rijden
en vertrekt het schip om 07.30 uur. Aangekomen in
Turkije duurt de hele ontscheping en formaliteiten
amper 60 minuten.

We zijn blij dat we terug in Turkije zijn om ons en de
motoren eens goed op te laden en wat vakantie te
nemen. We denken er aan om onze reis verder te plannen
naar Iran, Pakistan en Ýndia vanaf 1 september (start
van de carnet de passage en douane).