In Amritsar beslissen we uiteindelijk om in plaats van
rechtstreeks naar het zuiden te rijden (Goa), een
loupe te maken naar Dharamsala, het toevluchtsoord van
de Dalai Lama en vele Tibetanen. Het ligt op ongeveer
1700 meter hoogte aan de rand van de Himalaya.

De residentie van de Lama is eigenlijk Mc Leod Ganj
en ligt nog 5 km verder. Daar bevinden zich ook de
meeste hotels. Er heerst een hele relaxe sfeer,
vooral minder opdringerige verkopers. De meeste
mensen zijn hier Tibetanen en monniken. Ze zijn
gevlucht uit Tibet over de Himalaya en vinden hier
rust.

Er is van alles te doen in Mc Leod Ganj. Er blijven
hier dan ook veel toeristen rondhangen. Zo volgen we
een yoga-cursus samen met een Francaise uit La
Reunion.
Ze weet ons heel wat te vertellen over zeilbootreizen
in de Indische en Stille oceaan. Samen met haar man
hebben ze al 12 jaar een zeiljacht van 15 meter in La
Reunion.

We bezoeken het museum waar we erg van onder de indruk
zijn. Het toont de periode vanaf 1950, de invasie van
de Chinezen in Tibet, tot vandaag nog steeds bezet
gebied. Zelfs zijn er videobeelden met getuigenissen
van mensen die de Himalaya te voet doorstaken naar
India.

We doen een poging om de Himalaya van dichterbij
te zien. Halverwege onze klimtocht krijgen we echter
te kampen met slecht weer en moeten we terug. Na 6
uren klimmen en dalen en niets te hebben gezien, geven
we het op.

Na 4 dagen in de bergen hebben we opnieuw zin om wat
te rijden.
We bezoeken Chandigargh, een stad ontworpen in 1950
door Le Corbusier. Voor die tijd een zeer moderne en
nog steeds tot op vandaag een vooruitstrevende stad in
2 opzichten: de gebouwen op zich en de wegen met al de
rondepunten geschikt voor het doorgaand verkeer.
Er werd echter weinig rekening gehouden met het feit
dat de stad in India ligt en daardoor een beetje een
bizarre sfeer geeft.

Om grote stukken afstand te overbruggen rijden we via
de "highway" richting Delhi. De baan is wel
gecontrueerd als een autosnelweg, maar je houd niet
voor mogelijk wat je allemaal tegenkomt: geparkeerde
traktoren op de inhaalstrook; kuddes koeien en
schapen; veel spookrijders; een schoolbus die dwars
over de autosnelweg stil staat en beide richtingen
blokkeert, terwijl de inzittende kleuters de hele
situatie met angst in de ogen bekijken.

Langs de weg steekt men dan ook nog het gras in brand
(techniek om nieuwe vruchtbare grond te maken) en de
autosnelweg ligt dan een paar honderd meter in de rook
waardoor niemand nog iets ziet....
Net voor Dehli gaan we er af en rijden rond de stad
naar Jaipur.

We verblijven in Digi Palace, een echt Maharaja
paleis, zowel wat betreft de kamers, de restaurant, de
tuin, de patio s en de bediening. Dit allemaal voor
de prijs van 10 dollar per nacht per kamer.

De eigenaar is geinteresseerd in onze motoren en onze
reis. Hijzelf was een fervent motorijder en vertelde
ons over zijn rally s in de Thar-woestijn van Rajastan
met de Royal Enfield 15 jaar geleden. Nu had hij een
passie voor paarden en speelde polo. Hij was
duidelijk iemand van een hogere "caste".

We verkennen Jaipur (de roze stad) met een rickshaw.
Heel impressionant zijn de olifanten die ook deel
uitmaken van het verkeer en het straatbeeld. Ze
worden hier nog steeds als werk- en lastdier gebruikt.
Na een bezoek trekken we ons terug in de tuinen van
Digi Palace, een oase van rust in deze woelige stad.

In Puskar zijn we een maand te vroeg voor de "Camel
Fair", een jaarlijkse samenkomst van pelgrims, die
naar verluid in de Lonely Planet staat beschreven als
een van de hoogtepunten van India.

De meeste hotels zijn gesitueerd rond het heilige
meertje. Het is hier vrij toeristisch en er hangen
hier veel Israeli s rond met een Enfield. De meeste
hoteluitbaters vragen naar onze nationaliteit, ze
vertellen ons dat ze liever geen Israeli s ontvangen.
We horen dat het zeer slechte betalers zijn en dat ze
afdingen tot het bijna voor niks is. Zelf hebben we
met hen weinig of geen contact, terwijl ze eigenlijk
toch beter een beetje aan hun reputatie zouden werken.
Of hebben ze misschien schrik om de confrontatie aan
te gaan over de Palestijnse kwestie?

De laatste stop in Rajastan is Udaipur, een van de
meest romantische steden in India. Het oud gedeelte
is gelegen rond het meer met paleizen en tuinen en
kleine steegjes.

In het midden van het meer situeren zich 2
paleiseilanden. De horizon rond de stad bestaat uit
bergen met in de verte nog het "moesson-paleis" op de
top van een berg.

In vele restaurantjes op het dakterras, kan je de
James Bond film "Octopussy" bekijken. die hier in
Udaipur voor een groot gedeelte gedraaid is. We
willen ons ook eens in een James Bond film wanen en
beslissen te gaan dineren in het Lake Palace hotel
midden op het meer. De "dresscode" schrijft voor dat
we in stadskledij moeten zijn. We zijn de hele morgen
in de weer met het wassen en opmaken van onze kleren
en onszelf. Het enige wat we niet hebben zijn deftige
schoenen, maar we riskeren het met onze Teva-sandalen.
Bij het verlaten van ons hotel krijgen we de vraag of
we naar Lake Palace gaan: voor ons is dit de
bevestiging dat we er deftig genoeg uit zien om binnen
te mogen.

In een sierlijk bootje met stuurman met aangepast
kostuum, brengen ze ons naar Lake Palace hotel. Daar
worden we met zeer veel stijl ontvangen. Het is
ongelofelijk hoe je hier van het ene moment op het
andere valt van de armoede in de decadentie.

De laatste 1400 km van Udaipur naar Goa leggen we af
in 4 dagen. Op de kaart staat dit als een hoofdweg
maar bijna overal is men wegenwerken aan het
uitvoeren. De aarde en andere grondstoffen om de weg
aan te leggen worden aangebracht met mankracht via
emmers en waskommen. Aan dit tempo is er nog werk
voor 10 jaar aan deze weg.

De gradatie van "gevaarlijk verkeer" bereikt hier zijn
hoogste punt. We ontmoeten 2 Duitse motards en ook
zij konden niet ontsnappen aan een ongeval. Gelukkig
maar met een paar schaafwonden aan het been. Wij
hebben blijkbaar zeer veel geluk en komen zonder
kleerscheuren aan in Goa.

Onze 1ste stop is Arambol bij Asvem Beach, waar onze
geplande vakantie ingaat aan een idylisch Bounty
strand, ver weg van alles.