Na het vastsjorren van onze bagage op de motoren staan
we klaar voor de start van onze reis van 1 jaar
waarvan we hopen in september Vladisvostok te
bereiken.

Met onze 2 oude BMW's R 80 G/S rijden we vanuit
Vinderhoute naar Denderleeuw waar we de autoslaaptrein
hebben gereserveerd tot in Milaan. De uittocht is
nogal groots: een begeleiding van heel wat vrienden
die meerijden per moto tot Denderleeuw. Het afscheid
valt eigenlijk niet zo zwaar, we zien trouwens Trui en
Iris terug in Griekenland en een deel van de familie
voor een reünie in Turkije. Trui en Iris die ook
starten in april aan een 6 maanddurende reis op 2
motoren DR 650 naar India over Turkije, Iran en
Pakistan. We weten ook dat onze poes in goede handen
is en dat Koen en Inge ons huisje wel in ere zullen
houden.

Het was een zeer zonnige dag om te vertrekken, wat
minder waar is eenmaal in Italie. Daar is het redelijk
fris om de 500 km af te leggen naar Ancona, zo een 12
graden. We doen er dan ook 2 dagen over omdat we
regelmatig eens moeten stoppen voor een 'capuccino'
die dient als opwarmertje. Net voor Rimini vinden we
een 'albergio' en gaan we lekker eten in een
'trattoria'.

De inscheping in Ancona verloopt zeer vlot. Op nog
geen 20 minuten zijn de tickets gekocht en zitten we
in onze 2-persoonskajuit. De ferry zit niet half vol
en verloopt zeer luxueus. Tijdens de ontscheping zijn
we enerzijds ontgoocheld door het slechte weer,
anderzijds verrast door de vlotheid; op nog geen 10
minuten rijden we al richting Pylos. Kleine
tegenvaller: alle campings zijn nog gesloten en gaan
pas van start op 1 april. We nemen dan maar een 'room
to let' en wachten daar 2 dagen op beter weer. De
Venetiaanse kasteelruine in Methoni is meer dan een
bezoek waard. Ook Pylos is een zeer pittoresk
havendorpje.

Eindelijk kunnen we alles uitpakken op een zeer mooie
camping in Finikoundas. Alhoewel die nog gesloten is,
staan er toch een aantal toeristen en besluiten ons
erbij te installeren. Echt zo een plekje om tot rust
te komen, met enkel het geluid van de zee en de vogels
op de achtergrond en niets anders dan groen rondom
ons. Dit op anderhalve kilometer van het dorpje.

Het verblijf in Finikoudas verloopt heel gemoedelijk:
kuieren aan het witte strand, boodschappen doen in het
dorp en voor de rest zalig niets doen. In het dorp
wordt alles in paraatheid gebracht voor het komende
toeristische seizoen. Wanneer we op zaterdagavond uit
gaan eten in een plaatselijk restaurant zit de hele
familie aan het einde van de zaal te eten. Ze kijken
op wanneer we binnenkomen, maar eten rustig verder,
terwijl 1 van hen zich in beweging zet om ons aan te
spreken en af en toe te bedienen. De T.V. staat op, de
kleinkinderen lopen rond, net als in een gewone
huiskamer, hetgeen de nonchalante gemoedelijke sfeer
van Griekenland typeert.

Griekenland is het kattenland bij uitstek. Overal waar
je komt kan je direkt een paar katten tijdelijk
adopteren. Zo hadden we er eentje bij ons gedurende 3
weken op de camping in Finikoundas. De reden van deze
lange periode is iedere dag uitstel van vertrek door
het slechte weer. Tot 7 graden en hagel op de tent is
geen uitzondering. We hebben immers een bergtocht naar
Mystras (Sparta) voor de boeg. Risico's van gladde
wegen kunnen we wel missen.

Tijdens de tocht van Sparta naar Nafplio rijden we
langs een indrukwekkende bergpas over Geraki, waar we
een pauze moeten inlassen om ons op te warmen, maar
een baantje met adembenemende uitzichten.
Nafplio doet ons een beetje denken aan Venetie,
alhoewel er geen kanaaltjes tussen de huizen lopen is
de bouwstijl toch gelijkend en zeer verzorgd. Zoals
het hoort met zeer veel toeristische shopjes,
terrasjes en restaurantjes.

Tijdens de rit naar Delfi maken we een misrekening met
het weer. Ondanks de donkere wolken starten we toch
met de bergpas. Na 30 kilometer begint het nu toch te
regenen, en hoe hoger we klimmen hoe harder en hoe
lager de temperatuur daalt, tot 3 graden. Eenmaal in
Delfi hebben we niet de moed om zelfs te stoppen en
rijden gewoon de berg weer af naar Itea, waar we
verkleumd en verstijfd van de kou onder een hete
douche moeten gaan in een klein hotelletje.

In Meteora, waar we moeten wachten op Trui en Iris met
onze reispas, ontmoeten we een Schots koppel op de
camping. Zij reizen met een grote 4x4 en een caravan.
Direkt na het opzetten van onze tent komt de Schot op
ons af en heeft behoefte aan een babbel. Zo vernemen
we dat hij en zijn vrouw al 2 jaar aan het reizen zijn
in Europa. Hij heeft een industrieel schoonmaakbedrijf
gehad en een Victoriaans huis in Pitlochry. Tot ze
beseften op 50-jarige leeftijd dat er nog iets anders
was dan altijd maar werken. Toen hebben ze alles
verkocht, huis inclusief en zijn aan een reis begonnen
zonder einde. Zo zie je dat er nog mensen zijn die
kunnen breken met het klassieke patroon.

Samen met Trui en Iris bezoeken we het klooster Ayras
Triadhos, gelegen op de top van een rots. We worden
ontvangen door een pater die er samen met 3 collega's
reeds 35 jaar wonen. Bij het binnen- en buitengaan
worden we telkens getrakteerd op een zoete
honingsnoep.

Onze laatste overnachting in Griekenland is in
Alexandropoli, net voor de grens, zodanig dat we de
volgende dag alle tijd hebben om de 2 grensposten naar
Turkije te passeren. Tot onze verrassing verloopt
alles zeer vlot en korrekt. We hebben niet 1
onvriendelijke douanebeamte. Reken toch op ongeveer 3
uur om de 2 grensposten te passeren.

We beslissen om samen met Trui en Iris in Çanakkale
eens een goed hotelletje te zoeken, wat ons na een
lange periode van camperen wel eens deugd doet. Bij
het afrijden van de veerboot val je direkt in een
oosterse sfeer: enorm veel straatleven, het gezang van
een moskee die je hoort, overal kraampjes en
straatventers, kortom je voelt direkt dat je niet meer
in Europa bent.

De wegen zijn niet zo druk, toch niet wanneer je ver
van de grote steden blijft. De grootste reden is
waarschijnlijk de brandstof die zeer duur is: 1,25
Euro. Soms moet je opletten voor loslopende honden en
andere dieren. Zo zien we voor onze ogen een hond, die
te lang wacht om zich uit de voeten te maken, gewoon
overrijden door een auto. Terwijl de chauffeur
eigenlijk alle tijd had om uit te wijken. De hele
morgen zijn we onder de indruk van dit incident, maar
de wetten liggen hier nu eenmaal anders.

De hele tijd blijven we langs de kust, omwille van het
slechte weer in het binnenland. Zo komen we toevallig
in Kas terecht, een heel gezellig dorpje onderaan de
rotsachtige kuststreek. Vanuit de hoogte zie je het
turquoise water van de zee dat met wit schuim uitloopt
tegen de rotsen.

Olympos, in de reisgidsen bekend als archeologische
site, staat uitgebreid in de Lonely Planet. Onder de
rubriek 'Places to stay' kan je in een boomhut
overnachten. Dit willen we dan ook uitproberen. Wel
een ervaring met de kippen die onder je bed doorlopen.
Het zit er vol met backpackers met gescheurde t-shirts
die denken dat ze met een overlevingstocht bezig zijn.
Eigenlijk is deze periode voor ons een beetje voorbij.

De volgende dag vinden we aan de andere kant van de
berg een zeer gezellige rustige camping. s'Avonds
worden we uitgenodigd bij een Duitse familie met 2
kinderen om pizza mee te eten. Zij hebben ook 1 jaar
gepland met een oude SETRA-bus bouwjaar 1960,
omgevormd tot mobilhome. Vanwege de kinderen beperken
zij zich tot Europa en Turkije. We beleven daar een
zeer mooie avond met volle maan en een wandeling naar
Chimaera, de eeuwige vlammen. De nachtwandeling is
eigenlijk een klim van 1 uur naar de plaats van de
vlammen. Een heel bizar fenomeen: het gas komt zomaar
uit de grond en ontbrandt spontaan, dit al gedurende
meer dan 2000 jaren. Dit over een oppervlakte van
ongeveer 100 vierkante meter waar je zomaar kan tussen
lopen en een heel aparte sfeer geeft.

Na onze eerste 6 weken 'on the road' zitten we nu in
een holiday resort in Kiris bij Kemer tijdens een
reünie met de familie. We bevinden ons hier in een
ireele wereld: sporten, eten, slapen, in de zon liggen
en verder niets anders dan relaxen. Eigenlijk ideaal
om de batterijen op te laden voor de grote tocht naar
Rusland en Mongolie.